Engelli Çocukların Eğitimi İçin Aile ve Okul İşbirliği Önemli
Biruni Üniversitesi Eğitim Fakültesi Özel Eğitim Kısmı Öğretim Üyesi Doç. Dr. Yusuf Ziya Tavil, engelli çocukların eğitiminde, iki istikametli bilgi paylaşımı, dijital uygulamalar, mesken ziyaretleri ve ortak karar alma süreçlerinin aile ve okul ortasındaki bağlantısı güçlendirdiğini belirtti.
Üniversiteden yapılan açıklamada görüşlerine yer verilen Doç. Dr. Yusuf Ziya Tavil, engelli çocukların eğitimi ve gelişimi konusunda ailelerin, öğretmenlerin ve toplumun üstlenmesi gereken sorumluluklara dair değerlendirmelerde bulundu.
Engelli çocuklara sahip ailelerin yaşadığı süreci Psikiyatr Elisabeth Kübler-Ross’un “Yas Modeli” üzerinden pahalandıran Tavil, birinci adımın çocuğun farklılıklarını kabullenmek olduğunu vurguladı.
Tavil, “Ailelerin bu süreçte yalnız olmadıklarını bilmeleri çok kıymetli. Danışmanlık ve rehberlik takviyelerinden faydalanmaları gerekiyor. Müspet ebeveynlik yaklaşımının çocukların öz inanç ve bağımsızlık gelişimi üzerinde olumlu tesirleri var.” sözlerini kullandı.
Özel eğitim öğretmenlerinin rolünün çok istikametli olduğunun altını çizen Tavil, “Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı (BEP) sayesinde öğretmen, çocuğun tüm gelişim alanlarını gaye alarak çalışır. Bu süreçte aileyle işbirliği epeyce değerlidir.” değerlendirmesinde bulundu.
Tavil, öğretmenlerin mesleksel yeterliliğinin çocukların gelişimsel başarısı üzerinde direkt tesirli olduğunu belirterek, daima gelişim ve empati maharetinin kritik olduğunu kaydetti.
Ailelerin, çocuklarını konutta nasıl destekleyebileceği konusunda teklifler sunan Tavil, mutfakta birlikte yemek yapmaktan kitap okumaya, oyun oynamaktan kolay konut işleri paylaşımına kadar birçok aktifliğin eğitici istikametlerine dikkati çekti.
Tavil, tesirli bir eğitim süreci için aile ve okul ortasındaki bağlantının kıymetine değinerek, iki taraflı bilgi paylaşımı, dijital uygulamalar, konut ziyaretleri ve ortak karar alma süreçlerinin bağlantısı güçlendirdiğini ve bu modelin yalnızca bilgi transferi değil, birebir vakitte çocuğun hayatını bütüncül halde destekleyen bir yapı sunduğunu aktardı.
Sosyal maharet öğretiminin bilhassa otizm spektrum bozukluğu olan çocuklar için yapılandırılmış olması gerektiğini vurgulayan Tavil, toplumsal hikayeler, drama çalışmaları ve doğal öğretim ortamlarının tesirli teknikler olduğu bilgisini paylaştı.
Tavil, eğitimde teknolojinin değerine işaret ederek, irtibat aygıtlarından sanal gerçeklik uygulamalarına kadar pek çok aracın, engelli çocukların bağımsızlığını ve iştirakini artırdığını ve teknolojinin yanlışsız entegre edilmesi halinde hem motivasyonu hem de akademik başarıyı artırdığına dikkati çekti.
0-6 yaş devrinin gelişim açısından kritik olduğunu hatırlatan Tavil, şunları kaydetti:
“Bu periyotta yapılan eğitimsel müdahaleler çocuğun geleceğini şekillendiriyor. Nöroplastisite bu yaşlarda en yüksek düzeydedir. Bu fırsat penceresi âlâ değerlendirilmeli. Bir toplumun gelişmişliği, dezavantajlı bireylere sunduğu imkanlarla ölçülür. Engelli bireylerin eğitimi yalnızca bir hak değil, birebir vakitte toplumsal bir sorumluluktur. Ailelerin bilinçlenmesi, öğretmenlerin desteklenmesi ve eğitimde bütüncül yaklaşımın benimsenmesi kapsayıcı bir toplumun temel taşlarını oluşturur.”
