Gamze Taşcıer: “‘Ya Adalet ya Sefalet’ Diyerek Birlikte Direnmekten Başka Bir Çaremiz Yoktur”

(ANKARA) – CHP Genel Lider Yardımcısı Gamze Taşcıer, “Bu memlekette emeğin yazgısı, sarayda oturan tek bir adamın insafına bırakılmışsa, bu sistemde adalet sırf saraya çalışıyorsa; ekmek, alın teriyle değil, yandaşlıkla hisse ediliyorsa işte o vakit, ‘Ya adalet ya sefalet’ diyerek birlikte direnmekten öteki dermanımız yoktur. Bizi yok sayanları tanıyoruz ve reva gördükleri sefalet nizamını de reddediyoruz. Gün en ağır iştirakle bir ortada olup birlikte sesimizi yükseltme günüdür” dedi.

CHP Çalışma ve Toplumsal Güvenlik Bakanlığından Sorumlu Genel Lider Yardımcısı Taşcıer, 1 Mayıs Emek ve Dayanışma Günü hasebiyle partisinin genel merkezinde basın toplantısı düzenledi. Taşcıer’in açıklamalarından öne çıkanlar şöyle:

“Fabrikada, şantiyede, atölyede, sanayi bölgelerinde emeğiyle üretimi büyütenleri; yer altında ve yer üstünde emeğin yükünü omuzlayan madencileri; liman ve tersanelerde vefata meydan okuyan işçileri; toprağa hayat veren mevsimlik tarım çalışanlarını; beşere can veren sıhhat işçilerini; teknikerleri, laborantları, bilgiyle, bilimle geleceği inşa eden eğitimcileri; atanamayan öğretmenleri; görünmeyen emeğin yükünü sırtlanan mesken personellerini; motorlu taşıtları ekmek kapısına dönüştüren kuryeleri ve ulaşım personellerini; markette, depoda, sokakta çalışanları; apartman görevlilerini; ucuz iş gücü olarak emeği ve vücudu tüketilen kaçak personelleri; kayıtsız, garantisiz çalıştırılan milyonları; harcanabilir personel olarak görülen göçmenleri; ömür uzunluğu dayanılmaz acılara mahküm olan meslek hastalığı mağdurlarını, silikozis kurbanlarını; üçüncü sınıf vatandaş görülen dönüşüm işçilerini; staj ve çıraklık ismi altında kölelik kurallarında çalıştırılanları; MESEM mağdurlarını; personel olmaya zorlanan çocukları; siyasi baskı altında, yoksullukla sınanan kamu işçilerini; ne eğitimde ne istihdam yer alan milyonları; 65 yaş üstünde olduğu halde yaşamak için çalışmak zorunda kalanları; işsiz bırakılarak ekmeğinden yoksun edilenleri; açlıkla terbiye edilen emeklileri; emeklilik hakları verilmeyenleri; halkın haber alma özgürlüğü için kendi özgürlüklerinden vazgeçen basın işçilerini; mavi, beyaz fark etmeksizin iki yakası bir ortaya gelmeyen milyonları ve iş cinayetinde yitirdiğimiz tüm işçileri CHP ve Emek Ofisleri olarak hürmetle ve gayret kararlılığıyla selamlıyorum.

“1 Mayıs, emeğin bir günlüğüne hatırlandığı anma günü değildir”

28 kamu görevlisinin yargılandığı Soma Katliamı davası dün sonuçlandı. 301 madencinin cansız vücuduna 96 saat sonra ulaşılmıştı fakat kamu vazifelilerinin sanık olarak yargılanması 99 bin 360 saat sürdü. Sonuçta sanıklara 12’şer saat mahpus cezası verildi. Sorarsanız yargı bağımsız, inanırsanız adalet mülkün temeli. Gerçek bu kadar. Adaletin bu kadar değersizleştirildiği, insan hayatının bu derece ucuz görüldüğü bir ülkede, emek ve işçi inançta değildir. Zira adaletin olmadığı yerde, ne emekçi güvenliği ne ömür hakkı ne de alın terinin karşılığı vardır. İşte bu yüzden 1 Mayıs, emeğin bir günlüğüne hatırlandığı anma günü değildir. Tersine işçilerin 365 gün, 136 yılı aşan eşitlik, adalet ve özgürlük arayışının bir tarifidir.

“Halkın içinde bulunduğu duruma yabancılaşan iktidarın kendisi marjinaldir”

Bu yıl 1 Mayıs’ı, 19 Mart’ta tek adam rejiminin gerçekleştirildiği sivil darbe teşebbüsünün karanlığında karşılıyoruz. Ülkemizde emeğin değersizleştirildiği, sendikal hakların gasbedildiği, grevlerin yasaklandığı, örgütlü çabanın türlü baskılarla boğulmaya çalışıldığı bir rejim tesis edilmiştir. Daha dün, Taksim daveti yaptığı için 92 kişi gözaltına alındı. İktidar, her vakit yaptığı üzere tekrar ‘marjinal’ tanımlaması yaptı. Halbuki kendi sesinden diğerini duymayan, ülkenin gerçeklerini görmeyen ve halkın içinde bulunduğu duruma yabancılaşan bu iktidarın kendisi artık marjinaldir. Bugün çalışanların, işçilerin, ücretlilerin, bayanların, gençlerin ve emeklilerin verdiği gayret bir fiyat tasasının ötesine geçmiş, ömür hengamesine dönüşmüştür. Zira artık adaletsizlik yalnızca sofralarda değil, hayatın her alanında karar sürmektedir. Zira inşa ettikleri bu sefalet tertibi sadece işimize, aşımıza, cebimize değil; insan onuruna da kastetmektedir.

“Bu zalim iktidar karşısında sefalete teslim olmayacağız”

İnsanca hayat özgürlüğün, adaletin ve halk iradesinin ön şartı olduğu bir sistemde lakin mümkündür. Münasebetiyle demokrasi yoksa ekmek de yoktur. Alın terinin onurunu ve ülkemizin aydınlık yarınları için millet iradesinin gasbedilmesine, hukukun ayaklar altına alınmasına ve emeğin değersizleştirilmesine karşı daima birlikte ses yükseltmek zorundayız. Taban fiyata mahküm edilen, garantisiz çalışmaya mecbur bırakılan, açlıkla sınanan ve yoklukla sindirilmek isten milyonlar artık adalet ve sefalet ortasında bir tercih yapma zaruriliği kaçınılmazdır. İşçilerin hissesine yoksulluk, yandaş sermayenin hissesine ise ayrıcalık düşüren bu sistemde, toplumsal eşitsizlik mukadderat değil, iktidarın bir tercihidir. Artık bu adaletsiz nizama katlanmakla ona karşı çıkmak ortasında bir yol ayrımındayız. Şurası çok açık: Bu zalim iktidar karşısında sefalete teslim olmayacağız. Hayatın her alanında adaleti hakim kılacak ve böylelikle Cumhuriyet’in ikinci yüzyılını tam demokrasiyle taçlandıracağız. CHP, tarihi sorumluluğuyla emeğin Türkiyesi’ni kurmak için tüm takımlarıyla hazırdır.

“AKP’nin düşük fiyat siyaseti, milyonları çaresizlikle terbiye etme tekniğine dönüştü”

Bugün en düşük emekli aylığı 14 bin 469 lirayla açlık hududunun yüzde 45 altındadır. Türkiye’de emekliler, açlığın pençesinde, yoksulluğun en ağır ve onur kırıcı biçimiyle hayat uğraşı vermektedir. AKP iktidarı, ömrünü bu ülkeye adamış milyonlarca emekliyi sefalete mahküm etmiş; toplumsal devlet prensibini ayaklar altına almıştır. Biz emeğin Türkiye’sinde ne açlığı ne sefaleti kabul ediyoruz. Tam da bu nedenle insanca hayatı, garantili çalışmayı, insan onuruna yaraşır bir fiyatı temel hak olarak görüyoruz. AKP’nin düşük fiyat siyaseti milyonları açlıkla, borçla ve çaresizlikle terbiye etme formülüne dönüştü. TÜİK’in üç aylık ‘hayalflasyonu’ sonucunda taban fiyat şimdi üç ayda 2 bin 157 lira eriyerek bugün 19 bin 947 liraya gerilemiştir. Halbuki açlık sonu 26 bin lirayı çoktan geçti. Biz diyoruz ki fiyatlar sadece hayatta kalmaya değil, insan üzere yaşamaya da yetmelidir. Ne yazık ki en optimist hesaplamalarda bile minimum fiyat, açlık sonunun 6 bin lira altında seyretmektedir.

“AK Parti yüreğe sahip değildir”

Milyonlarca işçi, tek adam rejiminin bedelini öderken iktidar hala ‘Program tutacak’ masalı anlatmaktadır. Gerçeklik karşısında kendini revize etmeyen bir ekonomi idaresi, krizleri yönetemediği üzere şahsen yeni krizlerin de kaynağı olur. Devlet olmak, kusurlu gayelerde ısrar etmek değil; halkın geçim kederi karşısında sorumluluk almak, siyasetlerini bilimsel bilgilere ve toplumsal gereksinimlere nazaran güncelleyebilecek siyasi yüreğe sahip olmaktır. AK Parti bu yüreğe sahip değildir. Zira AKP demek; çalışma hayatında taşeron demek, güvencesizlik, kayıtdışı çalışmak demek, kamuda liyakatin değil kayırmacılığın temel alınması demektir.

“Türkiye hala 19’uncu yüzyılın çalışma şartlarıyla devam etmektedir”

Bakın, 1 Mayıs’ın ortaya çıktığı 19’uncu yüzyılda çalışanların sekiz saatlik çalışma talebi vardı. 1886’da çalışanlar, ‘Sekiz saat çalışma, sekiz saat dinlenme ve sekiz saat canımız ne isterse’ sloganıyla greve çıktılar. 1 Mayıs’ta başlayan grev günlerce sürdü. Bedeller ödendi, işçiler hayatını kaybetti fakat uğraş zafere ulaştı. Gelişmiş ülkeler bugün kazanılmış haklarının tamamının korunması kuralıyla teminatlı, esnek ve uzaktan çalışmaya geçmekte, iş saatlerinin ve mesai günlerinin azaltılması planlanmaktadır. Meğer Türkiye hala 19’uncu yüzyılın çalışma şartlarıyla devam etmektedir. 13-14 saatlik mesailerle Türkiye, Avrupa’nın en uzun çalışma saatine sahip ülkedir. Sri Lanka, Kosta Rika ve Tayland’da bile çalışma saatleri Türkiye’den daha azdır. Geçinmek için uzun saatler boyunca çalışmak zorunda olan işçiler, ücretliler buna karşı hayatlarını insan onuruna yakışır biçimde sürdürecek gelire tekrar de sahip değildir.

“‘Asgari fiyat artırımı enflasyonu tetikler’ palavrasını ortaya atanlar, adım adım kölelik rejimini inşa etmektedir”

Avrupa İstatistik Ofisi’nin bilgilerine nazaran, Türkiye’deki brüt taban fiyat Ocak 2025’te Avrupa’da 27 ülke ortasında 20’nci sıradaydı. O vakit taban fiyat 708 euro’ydu ve şimdi 19 Mart sivil darbesi yapılmamıştı. 19 Mart sivil darbesiyle birlikte döviz kurundaki dalgalanma nedeniyle minimum fiyat 112 euro birden geriledi. Bugün, net taban fiyatın 26 bin 997 lira olması gerekirken ‘Şimşek Programı’nın tesiriyle 19 bin liranın da altına düşerek Türkiye’nin çağdaş kölelik haline geldiğinin de çok açık bir ilanı olmuştur. ‘Asgari fiyat artırımı enflasyonu tetikler’ palavrasını ortaya atanlar, Türkiye’de adım adım bir kölelik rejimini inşa etmektedir. Ucube tek adam rejimine geçilmeden evvel Türkiye, Global Kölelik Endeksi’nde 160 ülke içinde 48’inci sıradaydı. Tek adam rejimiyle birlikte yedi senede beşinci sıraya yükselmemiz şaşırtan değil. Zira bu periyotta kamuda taşeron personellik, kayırmacılık, partizanlık adeta kural haline geldi. Liyakat değil, iktidara sadakat ödüllendirildi.

“AKP’nin ‘büyüyor’ dediği iktisadın altında personellerin cansız vücutları yatmaktadır”

Bu tertibin en ağır bedelini de hiç elbet işçiler canlarıyla ödemektedir. AKP iktidarları boyunca en az 33 bin işçinin iş cinayetlerine kurban gittiği gerçeği ortadadır. Türkiye, iş cinayetlerinde Avrupa’da ve dünyada en üst sıralarda yer almaktadır. AKP’nin ‘büyüyor’ dediği iktisadın altında çalışanların cansız vücutları yatmaktadır. Öte taraftan meslek hastalıkları konusunda devletin elinde data bile bulunmamaktadır. İşçilerin canları kıymetine, meslek hastalıkları buhar olmaktadır. İşçinin işi belgisiz, geleceği karanlık, sesi susturulmuş durumdadır. Saray iktidarı için sendikal haklar Anayasal garanti değil, AKP iktidarı için bir tehdit haline dönüşmüştür. AKP iktidarında sendikalaşma, grev hakkı ve toplu kontrat hakkı sistemli bir halde gasbedilmiş, saray güdümlü sendikalar eliyle emekçilerin sesi susturulmaya çalışılmış, grevleri engellenmiştir. İşçinin alın teriyle biriktirdiği kıdem tazminatı hakkı, ‘fon’ ismi altında yağmalanmak istenmektedir.

“Kadınların çalışma hayatına iştiraki, sermayenin ucuz emek sağlama stratejisinin bir modülü haline dönüştürüldü”

Kadın emeği, AKP rejiminin neoliberal-ataerkil nizamında sistematik olarak güvencesizliğe, yoksulluğa ve görünmezliğe mahküm edilmiştir. Bayanlar için düşük fiyatlı, garantisiz, esnek çalışma biçimleri sömürünün yeni biçimi haline dönüştürülmüştür. AKP için bayanların çalışma hayatına iştiraki bir hak değil; sermayenin ucuz emek sağlama stratejisinin bir modülü haline dönüştürülmüştür. Bakım emeği ise büsbütün bayanların omzuna yıkılmış durumda, AKP’nin kitabında kamusal kreş hakkına ne yazık ki yer verilmemektedir. İktidar, CHP’li belediyelerin açtığı kreşleri yaygınlaştıracak siyasetler geliştirmek yerine, bu kreşlerle çabayı tercih etmiştir. Bayan emeğinin sömürüsünü, AKP’nin aile siyasetleri kisvesi altında kurumsallaştırılmaktadır. Üstelik bayanın doğurganlığı da artık iktidarın ideolojik bir aygıtı haline getirilmiş durumdadır.

Çocuklarımızın geleceği ise tehdit altındadır. MESEM üzere uygulamalarla eğitim hakkı fiilen gasbedilmiş, çocuk emeği kurumsal bir sömürü modeline dönüştürülmüştür. Gençler, geleceğe hazırlanmak yerine piyasaya ucuz ve garantisiz işgücü olarak sunulmuştur. ‘Stajyer’, ‘kursiyer’, ‘bursiyer’ üzere unvanlarla toplumsal garantiden mahrum, fiyat almaksızın çalıştırılmaları yasallaştırılmıştır. Ne kontrol sağlanmış ne iş güvenliği, ne hak tanınmış ne de hukuk işletilmiştir. Bu tertipte gençlik umuda değil, ümitsizliğe yönlendirilmiştir. Eğitim değil, istismar temel alınmıştır. Yoksulluğun üzerine bir de çocuk emeği bindirilmiştir.

“‘Ya adalet ya sefalet’ diyerek birlikte direnmekten öteki dermanımız yoktur”

Tüm bu gerçekler olanca tartısıyla ortadayken vergi de işçinin üzerine yüklenmiştir. İktidarın kurduğu sistemde maaşlı çalışanın her lokmasından vergi kesilirken zenginlerin serveti adeta dokunulmazlık zırhıyla örülmektedir. Sarayın sofrası her gün daha da büyürken halkın sofrası küçülmüş, mutfağı boş kalmıştır. Ücretlilerden alınan gelir vergisiyle yandaş müteahhitlere ihale üstüne ihale verilirken milyonların alın teriyle dönen bu çark, yalnızca bir avuç zengini beslemektedir. Bu sistem adil değil. Bu nizam halkın değil, sarayın tertibidir. Bu memlekette emeğin yazgısı, sarayda oturan tek bir adamın insafına bırakılmışsa; bu tertipte adalet sadece saraya çalışıyorsa; ekmek, alın teriyle değil yandaşlıkla hisse ediliyorsa işte o vakit, ‘Ya adalet ya sefalet’ diyerek birlikte direnmekten öbür bir dermanımız yoktur.

Çünkü bizler bu ülkenin fabrikalarında, tarlalarında, sokaklarında, limanlarında, hastanelerinde, okullarında alın teri döken milyonlarız. Bizi yok sayanları tanıyoruz ve reva gördükleri sefalet sistemini de reddediyoruz. Biz, emeğiyle yaşayanların iktidarını kurmak istiyoruz. Bu sistemi değiştirecek olan da tekrar bizim irademiz, bizim çabamız. Bu inançla emekten, hukuktan, adaletten, demokrasiden, insan haklarından, eşitlikten yana olan bütün yurttaşlarımızı 19 Mart sivil darbe teşebbüsüne karşı, 1 Mayıs 1977 ruhuyla Kadıköy İskele Meydanı’na tek adam rejiminin devletin her türlü baskı aygıtıyla halkı ve işçiyi boğmaya çalışan siyasetleri karşısında emeğin sesini yükseltmeye, örgütlü gücünü büyütmeye davet ediyoruz. Zira gün en ağır iştirakle bir ortada olup birlikte sesimizi yükseltme günüdür.”