İki Öğretmenin Vefa Hikayesi: Eskişehir’de Bir Dostluğun Gücü
Eskişehir’de 40 yıl öğretmenlik yapan Osman Menekşe, bisiklet tamircisi olan arkadaşı kansere yakalanınca dükkanının başına geçti. Yaklaşık 3 yıldır her gün dükkanı açarak bacayı tüttürmeye uğraş eden Menekşe, kendi uğraşlarıyla tamirciliği öğrendi.
Yaklaşık 40 yıl boyunca matematik öğretmenliği yapan 75 yaşındaki Osman Menekşe’nin bisiklet tamirciliği yaparak geçimini sağlayan lise arkadaşı geçtiğimiz yıllarda kansere yakalandı. Prostat ve mesane kanseri olduğu belirlenen 76 yaşındaki hasta ağır bir tedavi süreci içerisine girerken, Menekşe hem arkadaşına hem de onun dükkanına sahip çıktı. Dostunun hasta olduğu günden bu yana her gün dükkanı açan ve müşterilerle ilgilenen Menekşe, gösterdiği hassas davranışın bir vefa borcu olduğunu söyledi. Arkadaşının dükkanında 3 yıldır bacayı tüttürmeye çabalayan emekli öğretmen, zaman içerisinde bisiklet tamiratını daha yeterli öğrendiğini ve dükkanına gelen öğrencilere de kendi bisikletlerini onarmayı öğrettiğini belirtti.
“Matematik öğretmeniyim lakin ‘şu anda ne yapıyorsun?’ diye sorarsanız, bisiklet tamiri yapıyorum”
Konuyla ilgili açıklamada bulunan Osman Menekşe, “40 yıllık bir öğretmeniyim. Sene 1975’te vazifeye başladım, 2014’te emekli oldum. Matematik öğretmeniyim lakin ‘şu anda ne yapıyorsun’ diye sorarsanız, bisiklet tamiri yapıyorum. Buranın sahibi liseden benim sınıf arkadaşımdır. Bu sınıf arkadaşım hasta oldu, kansere yakalandı. Kanser sonucunda arkadaşım tedavi olmak için Ankara’ya gitmek zorunda kaldı. Giderken de bana dükkanın anahtarlarını verip, ‘Öğretmen arkadaşları burada topla, sohbet muhabbet et’ dedi. Biz sevine sevine dükkanı açtık. Kardeşimiz tedaviye gitti. Biz dükkanı açtık, lastik falan şişirirken 3 yıl geçti. O günden bu yana dükkanı ben işletiyorum. Bisiklet tamirinde de ustalaştık, şu anda bisikletle ilgili her türlü arızayı giderebiliyorum. Olağan yenileştiremiyoruz lakin eskiyi tamir ediyoruz. Düzgün de bir meslek edindik. 40 yıl öğretmenlikten sonra bu işe başlamak bana uygun bir moral oldu” dedi.
“Para kazanma hedefimiz yok, değerli olan dükkanın bacasını tüttürmek”
Kadim dostuna yardım etmenin verdiği zevkin bir öteki olduğunu vurgulayan Menekşe, “Bizim burada para kazanma gayemiz yok, değerli olan dükkanın bacasını tüttürmek. Bacasını tüttürmenin manası da, bu iş devam ediyor demek. Kardeşimin burada 60 yıllık bir özgeçmişi var. Baba, abi mesleği. Gaz ocağı tamirinden başlamışlar, bisiklet tamirine kadar devam etmişler. Hatta kendisi üniversite son sınıftan terk. Biz ikimiz üniversiteye birlikte başladık. Ben öğretmen oldum, o işletmeyi bitirecekti. Bitirirken dedi ki ‘Ben baba mesleğine döneceğim.’ Burada bisiklet tamirciliği yaptı. Biz de burada bir meslek edindik, iş öğrendik. Yani öğrenmenin zevki de bir diğer. Ne olursa olsun bir şeyi öğren de, o bir gün sana lazım olur” formunda konuştu.
“Bizim bir öğretmenlik vasfımız olduğu için ben de öğrencilere işi öğretiyorum”
Dükkana öğrenciler geldiği vakit çok keyifli olduğunu belirten Osman Menekşe, kelamlarına şöyle devam etti:
“Öğrenciler buraya geliyorlar. Mesela, ‘Hocam, şunu yapar mısın?’ diyorlar. Ben de, ‘Yapmam. Kendiniz yapacaksınız’ diyorum. Burada onlara işi öğretiyorum, çok güzellerine gidiyor. Bir de giderken üstüne bize para veriyorlar. Hem öğreniyorlar hem de para veriyorlar. Bizim bir öğretmenlik vasfımız var ya, onu burada yapıyoruz işte.”
“Bu arkadaşımız evlenmeyince yalnız kaldı”
Bahse mevzu kadim dostunun yıllarca annesine baktığından bahseden Menekşe, “İkimizin de annesi yatalaktı. O devirlerde annemize bakmaktan ötürü ben geç evlendim. Bu dükkanın sahibi ise evlenmedi. Haydi ben evlendim, öğretmen bir hanım buldum. Sağ olsun, o da çok bize yardımcı oluyor. Bu arkadaşımız evlenmedi. Evlenmeyince de yalnız kaldı. Sonuçta, evlenmek çok kıymetli bir olay” sözlerini kullandı.
“Ben bu davranışı merhum babamdan öğrendim”
Arkadaşının sıhhat durumunun bir devirler çok makus olduğu bilgisini paylaşan Menekşe, “Prostat ve mesane kanseri oldu, her ikisini de aldılar. Şu anda prostatı ve mesanesi yok. Yeğenleri onu Ankara’ya götürüyorlar, kardeşimizi tedavi ettiriyorlar. Yani çok sorunlar yaşadı. Yalnızlık da makûs bir şey. Şu anda ağabeyinin yanında tedavi görüyor, durumu yeterli. Ben bu davranışı ise merhum babamdan öğrendim. Güzel ki bu türlü bir babanın oğluyum” diye aktardı. – ESKİŞEHİR
