Üsküdar’da sokak kedisi, görme engelli seyyar satıcıya yoldaş oldu
İstanbul’un Üsküdar ilçesinde, kalabalığın ortasında fakat gözlerden uzak bir köşede, insanın içini ısıtan bir dostluk yeşeriyor. 58 yaşındaki Mesut Sever, çocuk yaşta geçirdiği bir talihsizliğin akabinde görme yetisini büsbütün kaybetmiş olsa da, hayata tutunmaktan ve sevgiyle örülmüş bağlar kurmaktan asla vazgeçmemiş.
Henüz 9 aylıkken üzerine dökülen kaynar çorbanın buharı gözlerine ziyan verdiğinde başlayan şiddetli süreç, onu 11 yaşında karanlığa mahkûm etmiş. Lakin Mesut Sever için hayat, ışığını farklı yerlerden bulan bir seyahat haline gelmiş. 2002 yılından bu yana Üsküdar’daki Karadavud Paşa Camii’nin yanında açtığı küçük tezgâhında çakmak, tarak, mendil ve pil satarak geçimini sağlarken, etrafındakilere yalnızca azmin değil, tıpkı vakitte sevginin de ne kadar güçlü olabileceğini gösteriyor.
BİR DOST, BİR YOLDAŞ: GÖLGE
Son iki yıldır hayatının merkezine yerleşen bir yoldaşı var Sever’in: Gölge ismini verdiği bir sokak kedisi. Bilhassa altı ay evvel eşinin vefatıyla birlikte, bu minik dost Mesut Sever’in yalnızca dizinin değil, kalbinin de yoldaşı oldu. Her sabah baston sesini tanıyarak koşarak yanına gelen Gölge, tezgâh kurulurken yerini alıyor, gün uzunluğu ya dizinde ya da onun için özel olarak hazırlanan minderde oturuyor.
“Sabah bastonumun sesini duyunca çabucak geliyor.” diyen Sever, sözlere dökerken bile gülümsüyor:
Ben yokken bile burada beni bekliyormuş. Geldiğimde minderini koyuyorum, gelip oraya yerleşiyor. Bazen dizime yatıyor, bazen ayaklarımla oynuyor, masaj yapıyor bana. Güya konuşmadan anlaşan iki dost üzereyiz.
YAĞMURDA ŞEMSİYE ALTINDA, ÇAMURDA TEZGAH ÜSTÜNDE
Gölge’nin varlığı yalnızca güneşli günlerde değil, güçlü havalarda da eksik olmuyor. Yağmurlu sabahlarda Sever gelmediğinde bile onu bekleyen Gölge, geldiği anda şemsiyenin altına sığınıp tezgâhın üstüne çıkıyor. “Bana yarenlik ediyor” diyor Sever, “Kendine ilişkin bir sistem kurdu burada.”
Bu özel dostluk vakitle o kadar derinleşmiş ki Gölge, diğer kedilere karşı kıskançlık gösteriyor. “Buraya öteki kedi sokmuyor” diyen Sever, “Beni arkadaş olarak kabul etti. Benden aldığı sevgi ona yetiyor ki hiç ayrılmıyor.”
“PRENSİM, TOSUNCUĞUM, YARENİM”
Sever’in kediyle kurduğu bağ, sırf fizikî değil, duygusal manada da güçlü. Onu “Prensim”, “Tosunum”, “Yarenim” üzere sevgi dolu sözlerle çağırıyor. Gölge hastalandığında belediyeden yardım istiyor, martılar için ciğer alıyor, öteki sokak kedilerini de aç bırakmıyor. “Onlar bize Allah’ın emaneti” diyor: “Sevmek zorunda değiller ancak eziyet etmek kimsenin hakkı değil.”
“NEW YORK’TAN BİLE ZİYARETİMİZE GELEN VAR”
Sever’in Gölge ile dostluğu, toplumsal medyada yayılan fotoğraflarla ün kazandı. Hatta New York’ta İngilizce öğretmenliği yapan bir turist bile sadece bu sıcak dostluğu görmek için tezgâhını ziyaret etmiş. Konya’dan gelen bir bayanın da birebir sebeple kendisini bulduğunu anlatan Sever, insanların gösterdiği ilgiden memnunluk duyduğunu söylüyor.
“HAYVAN SEVMEK, İNSANI İNSAN YAPAR”
Çevre esnafından Kaya Kibar da bu sıra dışı dostluğun şahitlerinden biri.
“Yağmurda çamurda bile Mesut ağabeyi bekliyor. Bir defasında ağabey poşet bırakıp gitmişti, kedi poşetin üstüne oturmuş, kimseyi yaklaştırmıyordu.” diyen Kibar, iki can ortasında kurulan bu bağı “can yoldaşlığı” olarak tanımlıyor.
Gölge’nin sabahın birinci ışıklarıyla gelip gün uzunluğu tezgâhın başında kalması, sıradan bir sokak kedisinin ötesinde bir varlık haline geldiğini gösteriyor. Sever’in de dediği üzere: “Her şey gelip süreksiz. Bir gün vefat eder ya da biri götürürse çok üzülürüm. Ancak bu dostluk, yaşadığım sürece içimde yaşayacak.”
