Van’da iki leyleğe 15 yıldır bahçesinde ev sahipliği yapıyor

Van’ın Erciş ilçesinde yaşayan Yılmaz Sakin’in bahçesi, her ilkbahar geldiğinde gökyüzünün kanatlı konuklarına kapılarını açıyor. Bahçesindeki yaşlı söğüt ağacının doruğuna yuva kuran leylekler, havaların ısınmasıyla birlikte bu yıl da yuvalarına döndü.

Yıllardır bu dostluğun sürmesini sağlayan Sakin, göç mevsimi öncesinde söğüdün kısımlarını budayıp yuvanın bakımını titizlikle yapıyor. Fırtına ya da kışın sert yüzü yuvaya ziyan verdiğinde ise devreye girip tamiratlarını üstleniyor. 15 yıldır tıpkı noktaya gelen bu leyleklere, yörede anlatılan meşhur aşk öyküsünün kahramanları olan “Emrah” ve “Selvihan”ın ismini vermiş.

“GELMEDİKLERİNDE GÖZÜMÜZ GÖKYÜZÜNDE KALIYOR”

Leyleklerin her yıl tıpkı ağaca konmasından büyük memnunluk duyduğunu anlatan Yılmaz Sakin, yıllar evvel fırtınada hasar gören yuvayı kendi elleriyle tekrar inşa ettiğini belirtti:

Yaklaşık beş yıl evvel şiddetli bir fırtına yuvayı dağıttı. Ağaç kısımlarından örülmüş bir sepet aldım, yere koyup onardım. Neyse ki, leylekler tekrar gelmeye başladı. Onları göremezsek içimiz buruk kalıyor. Gökyüzünü gözleyip ‘acaba bu yıl gelmeyecekler mi’ diye merak ediyoruz.

Yılda birkaç defa ağaç bakımını yaptığını lisana getiren Sakin, kısımları budayarak leyleklerin inişini kolaylaştırmaya çalıştığını söyledi.

“BU YIL GELİŞLERİ BİRAZ GECİKTİ, ENDİŞELENDİK”

Mahallede sırf kendisinin değil, tüm komşuların leyleklerle farklı bir bağı var. Her yıl gelişlerini sabırsızlıkla beklediklerini söyleyen Sakin, şu tabirleri kullandı:

Mart sonu ya da nisan başında gelirlerdi, bu yıl biraz geciktiler. Hepimiz endişelendik, gelmeyecekler mi diye düşündük. Sonunda 19 Nisan’da geldiklerini görünce hepimiz derin bir nefes aldık. Ercişli Emrah ile Selvihan’ın ölümsüz aşkına duyduğum hürmetle bu isimleri verdim. Hem onların öyküsünü yaşatıyor hem de leyleklere bir kimlik kazandırmış oluyorum.

Mahallenin küçük sakinlerinden Nazlıcan Yağız da her gün arkadaşlarıyla birlikte gelip leylekleri izlediklerini anlattı:

“Onları çok seviyoruz, her gelişlerinde güya konutumuzun bir modülü dönmüş üzere hissediyoruz.”